Pendimi

(Pjesa e dytë)

* * *
Albana hyri në shtëpi gjithë entuziazëm dhe pa e zgjatur u orvat drejt kuzhinës.
Macja laramane, sa e pa, zbriti nga divani dhe iu fërkua pas këmbëve. Albana e rrëmbeu në krahë dhe e mbështolli me flokët e saj.
- Hajde, tani, të hamë të dyja se kemi uri.
- Mjau…mjau… - iu përkëdhel ajo duke vënë dy këmbët e para në cep të tavolinës.
Albana hoqi kapakun e tenxheres ku qe gjella dhe sakaq ndjeu një aromë jo fort të këndshme që i dha dridhje të trupit, njëlloj sikur çojmë në mendje diçka që nuk na pëlqen…
Bëri ta derdhë. E lëkundi pjatën me nervozizëm, përplasi lugën dhe u shemb në vendin ku qe ulur Niki, macja e saj që e donte shumë.
Niki po mjaullinte me keqardhje dhe zuri t’i lëpinte duart.
Në derë u dha e ëma.
- Hë, zemra e mamit, erdhe? – e pyeti ajo.
Jo se nuk e kishte dëgjuar kërcitjen e çelësit, hapjen e derës, trokitjen e këpucëve e deri dhe përplasjen e pjatës, por s’deshi ta jepte veten. Ajo, Andërrjeta, qe një grua shumë e përmbajtur, një nënë e dashur e punëtore, shkurt hesapi, tamam si një psikologe e mirë. Gjithnjë kështu qe sjellë me vajzën e saj Albanën dhe as vetë nuk mundi ta kuptonte se ku gaboi që ndodhi ajo që ndodhi… Ç’gjë i kishte çaluar në jetë?!... Me të shoqin shkonte për mrekulli, gjithçka e ndanin bashkë… U pëlqente që në familje të diskutonin bashkarisht jo vetëm për librat që lexonin e filmat e rinj, por edhe për probleme të ndryshme. Megjithatë djalin e kishte pikë të dobët… Ndoshta, ndoshta e kishte tepruar paksa në këtë drejtim…
- Po si, moj mami, unë s’e shoh dot atë lloj gjelle, ndiej të përziera në stomak, kurse ti…, - u hodh Albana dhe pa një pa dy lotët i rrodhën breshër.
E ëma iu afrua ngadalë.
- Po ha një çikë moj xhani i mamit se e kam bërë të mirë… Të lutem bëje për mua…
Vajzës iu kujtuan ditët e para në manastir. Atje gjithë kohën e kishin të programuar, duke filluar nga punët e përditshme që nisnin me lutje e deri në mbrëmje që, veç kohës së caktuar për leximin e Biblës përmendësh, e mbyllnin përsëri me një lutje. Fillimisht asgjë s’kuptonte, i ndiqte të gjitha këto vetëm fizikisht, se mendërisht nuk qe aty, mendja i punonte për gjëra të tjera …
Me ndihmën e "motrave" arriti që t’i merrte gjërat më shtruar. I pëlqente shumë të dëgjonte vargjet e Biblës dhe tani mbante gjithmonë në çantë një Bibël të vogël, që ia kishte falur teze Tana...
"Sa herë që të jesh në vështirësi dhe ke nevojë për dikë, lexo "Fjalën e Zotit" dhe do të ndiesh se ke pranë mikun që të do më shumë se kushdo në këtë botë!"…, - i sugjeronte ajo.
Albanës i erdhi keq që e mërziti të ëmën.
- Ik e fli, mami! - iu lut ajo. - Po të më hahet, marr vetë ndonjë gjë… Ik mami, ik e fli! - i foli dhe e penduar iu lëshua në qafë …
- Natën e mirë, shpirt!
- Natën, mami!
Albana shkoi në dhomën e saj për të fjetur. U shtri me mendimin se do ta merrte gjumi. Niki, macja e saj besnike, iu mbështoll kulaç te këmbët dhe nisi të gërrhinte gjithë qejf…
Ora shenonte dymbëdhjetë pas mesnate. Atë ende nuk e kishte marrë gjumi, ndonëse ndihej ngrohtë në shtëpinë e saj…
Mëmgjesi e gjeti kokë më kokë me Nikin dhe Biblën poshtë jastëkut. Kishte uri. Iu kujtuan trëndafilat që i kishte vendosur në vazon zbukuruese pa ujë. U ngrit menjëherë, rrëmbeu vazon dhe shkoi te çezma. Padashur, vazoja i ra nga duart. Nuk i erdhi keq që e theu, por ndjeu keqardhje për trëndafilat që ranë në lavaman të shpupuritur.
- Mjau, mjau… - iu përkëdhel Niki pas këmbëve, si për ta qetësuar për atë që i ndodhi.
E mori inat veten.
- M’u thafshin duart, m’u thafshin duart!.. - mallkoi si të kishte vrarë njeri.
Mendja i shkoi tek Andi…

* * *
"Sytë e saj plot jetë, fjalët e ngrohta që depërtonin gjithë delikatesë midis buzëve, nga frika se mos pengoheshin aty-këtu midis dhëmbëve të bardhë si rruazë... Golfi portokalli fiksuar pas gushës, shalli i shkujdesur në të majtë, flokët bojë gruri kapur pas me një kapse me gurë të shndritshëm, tregojnë shijet e holla të vajzës për t’u paraqitur sa më hijshëm", - mendonte Andi.
Në disa lëvizje të duarve ajo atij i kujtonte motrën e madhe, Albanën, kurse kur shikonte dhe kur qeshte i kujtonte Roenën, vajzën e ëndrrave të tij… Albanën e mbante mend që të vogël… I kujtohej kur nga tekat e tij inferiore i shpupuriste flokët e thurur gërshet dhe i lutej që të mos e përgojonte babin, se edhe mamaja s’ishte pa gjë...
Atje në zyrën e tij të ngrohtë, të thjeshtë, por komode, duke lëvizur mausin e kompjuterit, e humbi fillin e punës... Ndihej i lodhur…
Me bërrylat e vendosur mbi tavolinë e zuri kokën fort pas pëllëmbëve…
I erdhën në mendje shokët e fëminisë… Zuri të kujtonte emrat e tyre me radhë… Iu kujtua edhe puthja që i kishte dhënë Silvi, shoqja e bankës, kur në provimin e gjuhës kishin marrë që të dy dhjetë dhe atij i kishte ardhur turp nga mësuesja… Qe ndjerë keq që Aida e kishte parë me kërshëri… Duke menduar ato kohë filloi të fliste me zë:
- Sa i marrë kam qenë! Sa i marrë…
- Çfarë? - e pyeti e habitur studentja që bënte praktikën në qendrën sociale ku ai punonte.
Vendi i tij i punës ishte fare pranë Universitetit të Shkencave Sociale dhe shpesh studentët zgjidhnin që ta bënin aty parktikën mësimore.
- Pse thashë gjë? - u kthye ai.
- The, si s’the! Kujtova se m’u drejtove mua, - pëshpëriti vajza si e zënë në faj.
- Aaa, për pak harrova të pyesja, - ndërroi bisedë Andi, - si ia kalove dje në punë?… Pate ndonjë shqetësim?
- Jo shqetësim, por se si më duket kur të tjerët më ngulin sytë dhe pyesin për ca gjëra që as vetë nuk i kuptoj... Pyesnin sikur unë të isha vërtet një psikologe e mbaruar… Harrojnë që jam ende studente... Harrojnë se sa larg është ta marrësh atë titull…
- Ka ca gjëra që kur i kujton, - vazhdoi Andi, - të vjen keq që s’ke ditur t’i jetosh ose t’u japësh zgjidhjen e duhur, pavarësisht se varen apo jo nga ti… S’di si të veprojë i shkreti njeri…
- Epo, mendje është kjo, - sikur u shfajësua vajza.
- Kokërr gruri, - shtoi ai me të qeshur.
- Kapak floriri, thonë edhe kështu…
Të dy qeshën me zë.
Me dorën e djathtë në maus dhe sytë në ekranin e sheshtë të kompjuterit ai vazhdonte të qeshte dhe njëherazi të kërkonte fillin e punës së lënë përgjysëm. Kishte hapur faqen e inernetit dhe po kërkonte siç duket ndonjë adresë, a informacion, ku i dihet.
- Sikur s’ndiheshe mirë dje në studio? - e ngacmoi vajza.
- Binte në sy?!
- Po ja, dukeshe si i lodhur, sikur s’të pëlqente të flisje a ku ta di unë.
- Jo se s’doja të flisja, por ndonjëherë në vend që të ndreqësh punë, prish dhe po e katranose diçka do kohë që ta ndreqësh…
Veç kompjuterave dhe rafteve të larta prej druri, ku ishin vendosur dosje të shumta, gjithandej të zinin sytë letra të bardha me numra telefoni, të hedhura shkujdesur mbi tavolinë, lapsa, stilolapsa e gjithfarë mjetesh shkrimi.
- Kush të telefonoi mbrëmë?! Ndonjë shoqe? - e ngacmoi përsëri studentja.
- Po, po një shoqe e vjetër, - u përgjigj ai…

* * *
Kishin ditë që s’ishin takuar me njëri-tjertin, ndaj sa e mori në telefon ajo për të lënë një orar takimi, ai nuk u mendua dy herë, por i la orën më të afërt.
- Ngadalë se ma këpute dorën, - bëri shaka Andi.
- Edhe ti kujdes se mos na shpon faqet me atë mjekër, - ia ktheu Albana. - Si ka mundësi që s’e ke hequr, apo ke shumë punë e s’të mjafton koha?!
- Pse, s’më shkon? - nxitoi të pyesë ai.
- Jo se nuk të shkon, por…
- Vërtet?!…
Për një moment u kujtua se ishte psikologu dhe jo miku apo i dashuri i saj, ndaj u mundua t’i jepte vetes një pamje pak më serioze.
Ishin futur në parkun qëndror të qytetit.
- Sa bukur! - u ngazëllye ajo.
- Shumë…
- Falenderoj Zotin që jam këtu me…
Ecnin shkujdesur midis kalimtarëve dhe vizitorëve të parkut. Bisedonin me zë të ulët, si të mos donin t’ua prishnin gëzimin fëmijëve që loznin pak hapa më tutje. Ecnin drejt pa vënë re as majtas e as djadhtas, vetëm ndonjëherë në të rrallë përplasnin vështrimet me njëri-tjetrin.
- Aman ç’kam hequr gjithë këto vite! – u lëshuan në një moment, si rënkim, fjalët e Albanës. - Po njeriu qenka i fortë e mbaka shumë…
- Po të kesh dëshirë mund t’i ndash me mua kujtimet, sado të hidhura të jenë.
Unë kurrë nuk e mora vesh si quhej në të vërtetë Lenci!… Si quhej ajo gruaja që thoshte se ishte tezja e tij, teze Tana?!… Kush ishte realisht plaka e shtruar në spital… edhe tani kur i kujtoj ata njerëz para syve më shfaqet një tunel i gjatë e i errët…
Një herë, mbaj mend se iu luta teze Tanës që të më merrte edhe mua në spital për të parë plakën.
- Ç’do ti atje?! - ma ktheu. - Se mos të njeh ajo për nuse! Ajo edhe të birin rrezik s’e njeh!…
Fliste gjithmonë me mllef për ta, sa të bënte të dyshoje.
- Lenci, - i tha në darkë të nipit, - nesër do të shkoj në kishë bashkë me Albanën… Jot ëmë është bërë keq, më tha doktori... Duhet të lutemi për shpirtin e saj…
- Epo, gjithçka në dorën tënde! - ia ktheu ai me gjysëm zëri e duke tundur kokën.
U vesha me në palë xhinse dhe një bluzë me mëngë të shkurtra… nuk doja ti bëja përshtypje të keqe vjehrrës… kreha flokët me nxitim dhe i lashë të lëshuara…
Rrugës vura re se teze Tana dukej shumë e shqetësuar. Mendova se mund të ishte mërzitur për të motrën, ndaj në një çast e pyeta:
- Po sikur…
- Të vdesë? – më ndërpreu ajo. – Më të shumtën që mund të bëjë, - shtoi me mospërfillje duke i shoqëruar fjalët me një lëvizje të dorës.
Për herë të parë, për më shumë se pesë vjet, ndieja erën tek luante me flokët e mi dhe më përkëdhelte në të gjitha pjesët e trupit…
Këmbët e Albanës u lëkundën! Si duket kujtimet mbi të shkuarën e saj të hidhur po e bënin të vetën, por krahët e gjatë të Andit, që u zgjatën drejt saj, nuk e lanë që të binte.
Ai e mbështolli fort pas krahërorit të tij.
- Mos ki frikë! - i pëshpëriti. - Jam unë këtu…
Pas disa sekondash përqafimi ata i premtuan njëri-tjetrit se s’do të flisnin më për të kaluarën.
Ashtu të zënë përdore hynë në barin më të afërt dhe pinë nga një gotë, duke lënë pas çdo gjë…
Qytetin e kishte pushtuar nata. Dritat dukeshin si gurë të çmuar në gushën e një nuseje të re… Kalimtarët sa vinin e po rralloheshin… Rrugicat e qytetit po kridheshin dalëngadalë në heshtjen e tyre të përnatshme...

* * *
Sa hyri në pallat u fikën dritat. S’u mendua gjatë, u dha këmbëve dhe ngjiti shkallët me dritën që reflektonte nga një qiri i vendosur pranë derës së ashensorit që kishte mbetur e hapur. Me dritën e dobët të celularit të tij, mundi të fuste çelësin në bravën e derës dhe e hapi. Zgjati dorën dhe mori çakmakun e më pas qiriun, që i linte gjithmonë sipër frigoriferit, në të hyrë të korridorit. Ndezi qiriun dhe pa një, pa dy hapi figoriferin e mori diçka për të ngrënë… Në ambientin gjysmë të ndriçuar ndihej vetëm trokëllima e lugës me pjatën si dhe përplasja e buzëve të tij… Hijet e sendeve në dhomë dukeshin si konglomerat figurash, që rrallë mund t’i pikturojë njeri…
Si erdhën dritat u ul në karrigen e kompiuterit dhe nisi të lexonte imejllet që kishin ardhur në adresën e tij të internetit... I kishte ardhur një mesazh edhe nga i ati që ndodhej në Kanada… E hapi menjëherë dhe nisi të lexonte me zë:
"Andi, jeta ime.
E ndiej shumë mungesën tënde… Po më bluan malli, siç bluan hekurin ndryshku…Dua që të flas me ty... Jam në pritje…
Me mall e dashuri, Babai"…
Nuk dinte ç’të bënte; të priste që i ati ta merrte vetë në telefon apo të harxhonte dhe ata dy lekë që kishte në celular për t’u lidhur me të…
"Punë e madhe le të vejë sa të vejë", - u dha fund mendimeve dhe vendosi që ta merrte ai vetë
- Alo, alo, babi si je?
- Ti, ti, bir? Po ku je o jetë, o shpirt i babit?!… Je mirë?… Mbylle se të merr babai!…
Sinajli u ndërpre…
Tek priste që i ati të lidhej me të në telefon, solli në mendje portretin e tij, sipas një fotografie të fundit që ai i kishte sjellë: Flokët e zbardhur, duart e dobësuara, sytë e thelluar në zgavrat poshtë vetullave të zeza dhe midis gishtave një cigare që të jepte përshtypjen se më së shumti i fikej në dorë…
Nuk vonoi gjatë dhe dhoma e tij e vogël oshëtiu nga zilja e telefonit. E hapi menjëherë.
Alo, babi?…
Folën gjërë gjatë… e pyetën njëri-tjetrin për shëndetin, për punët, për jetën në përgjithësi…
- Po me financën, si shkon, bir? I more këto të fundit? Sa të dërgoj? – foli i ngazëllyer i ati.
- Po, po, i mora, - iu përgjigj. - Bëra pagesën e kursit për patentë... Dola shumë mirë në teori, por kam pak vështirësi në ndërrimin e marsheve në dishezë.
- Mos ki merak se do të praktikohesh, - u mundua ta qetësonte babai, - Bëj kujdes kur ta ndezësh, mos e nis pa i dhënë pas njëherë. Hë trim…
- Rri i qetë, babi, se edhe instruktori është shumë i zoti dhe m’i ka mësuar të gjitha hilet.
Ah, mor bir, besoj e ke dëgjuar atë shprehjen: "Asnjëherë ustai nuk ia mëson të gjitha hilet çirakut"…
Që të dy qeshën… Ishin të lumtur…
- Të puth dhe të përqafoj me mall, biri im!… Më jep fjalën që do jesh gjithmonë i mirë?
- Po ta jap fjalën, baba!… Natën!…

* * *
Andi hapi krevatin me ngadalë, si për të mos trembur gjumin që i rëndonte në sy, shtroi çarçafët fanellatë bojëqielli, hodhi jorganin sipër tyre, u zhvesh dhe u fut në shtrat…
Në ëndërr kujtoi fëmijërinë e tij:
"Jetonin në një apartament një dhomë e kuzhinë… Të atin e sollën në shtëpi ca shokë… Qe i pirë e i bërë xurxull... E shoqja sapo e pa, e tërhoqi për krahu drejt shtratit, i hodhi një batanie dhe vetë shkoi në dhomën e gjumit, duke e sharë pambarim… Andit i erdhi keq për të atin… Ndonëse qe i vogël, pesë vjeç, iu ul te koka dhe nisi t’i fërkonte ballin tërë djersë… Në një moment burri u ngrit, rrëmbeu sopatën e vogël që ndanin mishin dhe rendi drejt dhomës nga vinin të sharat
- Do t’i vras! Më lini t’i vras! – bërtiste ai.
- Mos, të lutem, mos babi! – u ngrit që ta ndalonte Andi, me sa fuqi që kishte…
Ashtu i vogël siç ishte, imcak e i verdhë dyll, në fytyrë, i doli përpara të atit, i cili duke u munduar të ruante të birin, o rrëzua dhe u pre me sopatë…
U zgjua i llahtarisur, mbuluar në djersë… Mbulesa e jastëkut qe lagur vërtet.
- O Zot i madh! Shyqyr që paskam qenë në ëndërr!…
Ndjeu një ngërç në fyt tek shkoi në mendje atë skenë të frikshme... S’ishte hera e parë që shihte ëndrra të tilla… Mendoi për nënën, për motrat dhe për Albanën, vajzën që kishte njohur së fundi. Pamja e saj, tiparet e fytyrës, flokët e gjatë, mënyra e të folurit iu transormuan dalngadalë në atë të motrës. Një ndjenjë e veçantë i kishte lindur për të dhe as ai vetë nuk mund ta kuptonte se çfarë ishte…
Mendoi edhe për të atin:
"I shkreti baba, sa vuan! - foli me vete. - Duket që është i lodhur nga jeta… Thua të jetë penduar që e braktisi nënën dhe motrat?!… Po atje vetëm të jetë?!…
Tashmë Andi, si pasojë e profesionit prej psikologu, kishte njohur koncepte të reja të marrëdhënieve në çift… dinte ç’ishte martesa, ç’ishte bashkëjetesa, apo dhe një lidhje e thjeshtë dashurie… Tek të gjithë klientët e tij ai i vinte shumë rëndësi planifikimit familjar dhe trajtimit të një fëmije që gjendet midis këtyre situatave… Ndoshta nga ato që ai vetë kishte kaluar, për jetën e tij, ndihej i pavendosur dhe dekurajues…
"Me këto mend që ke ti do të ngelesh si Sandri në teatër… Singëll, - e ngacmonin shoqet me të qeshur...

* * *
Të nesërmen në mëngjes koha qe me diell. Frynte një erë e lehtë pranvere.
Ai u nis për në punë. I pëlqente të ecte në këmbë. Dhe ashtu bëri. Nuk kishte dëshirë të bisedonte me njeri.
Sapo arriti në zyrë, nxorri çelësat dhe me një të rrotulluar të tyre hapi derën. Mbi tavolinë, i tërhoqi vëmendjen një zarf i bardhë.... E ndryshoi pamjen në çast. Fytyra i mori një ngjyrë disi të veçantë… Lexoi adresën ku shkruheshin vetëm dy fjalë:
"Dërgon A. S".
Pa me kujdes identifikimin e pullave, sipas të cilave ajo vinte nga Italia. Menjëherë mendja i shkoi te Roena. Nxitoi ta hapte. Padashur e grisi zarfin në cep dhe bashkë me të edhe një pjesë të letrës… Ndjeu keqardhje, sikur shkëputi një pjesë nga shpirti i tij… Nisi të lexonte:
"I dashur vëlla!
Kur të pashë aq të rritur dhe të burrëruar, në atë emisionin televiziv, zemra sa nuk më pushoi… Nuk u besoja syve që ishe ti… M’u kujtua dita kur linde… Babai na kishte marrë në prehër që të treve… Mua më kishte vënë në gjurin e djathtë, Sofinë në gjurin e majtë, kurse ty të mbante në duar… Gëzonim që të gjithë… gëzonte edhe mamaja që kishte lindur djalë pas dy vajzave...
S’mund të shkruaj më, jam e mbytur në mall e lotë...
Të puth nga larg me dashuri
Motra jote Albana-grindavece"…
E ktheu letrën në të katër anët… Mori edhe njëherë në duar zarfin, si të donte të lexonte më shumë përmes asaj adrese gjysmake…
"Përse më ka shkruar kaq pak? – hamendësoi. – Nuk tregon as ku ndodhet e as nëse dëshiron të lidhet me mua?… Mos nuk ka dashur të më lëndojë?… Mos vallë e ka të pamundur?!"…
Hapi kompjuterin, si për të humbur mendjen nga ajo letër e papritur që e hutoi aq shumë, por që njëkohësisht nisi t’i shtojë shpresën për bashkimin e familjes së tij… Ishte i sigurt në vetvete se donte të dinte më shumë për nënën dhe dy motrat që kishte më shumë se njëzet vjet që nuk i kishte parë.
Mendimet nuk e linin të qetë. Iu kujtua kur grricej me të motrat:
"Juve ju përkëdhel më shumë babi. Jua plotëson të gjitha tekat, kurse për mua, kur i kërkoj të shkoj në stadium me shokët, sikur e ka në majë të gjuhës përgjigjen: "Ti je i zoti i shtëpisë, - më thotë. - Ke më shumë detyrime ndaj familjes… ke edhe për të studiuar, se s’shkohet në shkollë pa i zgjidhur problemet e matematikës"...
Kujtoi për një çast zënkat midis prindërve të tij dhe ai, mëdyshas, herë mbante anën e së ëmës e herë të të atit. Jeta e tyre bashkë sa vinte e bëhej më e paduruar… I ati thuajse gjithmonë i pirë, kurse e ëma vetëm bërtiste e bërtiste pa pushim… Ndoshta ky ishte edhe shkaku që ai zgjodhi të ikte me të atin kur ata të dy u ndanë.

* * *
Leti, një nga studentet e praktikës, erdhi me vonesë në zyrë. Kishte shkuar në një shkollë 9-vjeçare për të marrë disa intervista me nxënës të klasave të ndryshme.
- Mirëdita, shef! – tha ajo si me gjysëm zëri.
- Mirëdita, - ia ktheu Andi rëndë.
- E lexove letrën që të kisha lënë sipër tavolinës? - pyeti vajza, si të donte të shfajsohej për vonesën.
- Po, - u përgjigj ai, që dukej sikur nuk e kishte mendjen aspak te fjalët e saj.
- Ndonjë gjë interesante?
- Material pune, - ia preu shkurt Andi.
Leti e kuptoi menjëherë se diçka nuk shkonte. Andi i përgjigjej gjithmonë me të qeshur për pyetje të kësaj natyre.
E vështroi me bisht të syrit. Ai rrinte serioz dhe dukej qartë se nuk kishte pikën më të vogël të dëshirës që të bisedonte.
- A mund t’u hidhni një sy intervistave të marra sot, - e ngacmoi përsëri ajo, duke zgjatur drejt tij një dosje jeshile.
Ai e mori dosjen në duar, e hapi dhe nisi të shfletonte me radhë fletët e bardha, shkruar me shkrim dore.
- Cili qe qëllimi i intervistës? – pyeti pas një copë kohë leximi.
- Po ja, mendova se mund të më ndihmonte për të realizuar sa më të plotë temën për mbrojtjen e diplomës.
- Cila është tema?
- Roli i moshës adoleshente në forcimin e karakterit të njeriut dhe ndikimi i saj në moshën e rritur.
- Aha… Pse ke zgjedhur këtë temë?
- Sepse është një moshë delikate dhe mendoj se e ardhmja është e lidhur ngushtë me këtë moshë, si për mirë ashtu dhe…
- E kuptova, - e ndërpreu Andi.
Shkoi në mendje vogëlinë e tij, motrat, mamin dhe babain që kërkonte gjithmonë që ai të burrërohej shpejt… Ndoshta, i ati kishte nevojë për një shok, ndoshta e kuptonte edhe vetë se bënte gabim që pinte aq shumë dhe e ndiente veten të pafuqishëm për të ndryshuar, ku i dihet?!…
- Leti, ti do të bëhesh një psikologe e zonja dhe natyrisht edhe një kolege e denjë, - ia ktheu ai duke vënë buzën në gaz. – Veç një gjë kij parasysh: Të këshilloj që intervistat e fëmijëve t’i hedhësh në temën e diplomës ashtu siç janë, pa i ndryshuar, nëse dëshiron të jesh më realiste…

* * *
I ati i Andit kishte ditëlindjen. Vendosën të shkonin që të tre për darkë në një lokal që ai e kishte shumë për zemër… Qendruan në verandë, ndoshta jashtë bënte pak më freskët në ato netë vere të nxehtë.
Andit nuk iu durua.
- Babi edhe 100 vjet! – tha teksa zgjati dorën ku mbante një çakmak.
Nuk qe shumë i shtrenjtë, kuptohet, ai e kishte blerë me ato pak kursime që kishe mundur të mblidhte nga të hollat që i jepte i ati, ndonëse njerkës së tij nuk i pëlqente kjo gjë…
Andi donte që asaj t’i fliste në emër, por i ati ngulte këmbë:
"Duhet të kujdesemi shumë për të se ajo është si një Hirushe"…
Dhe i pëlqente, apo nuk i pëlqente Andit, ishte i detyruar t’i dëgjonte këshillat e të atit, deri sa zgjodhi të jetonte me të kur u nda nga mami dhe dy motrat… Ndoshta ai bëri këtë zgjedhje se i dhimbsej i ati, ndoshta dhe sjellja e së ëmës linte shumë për të dëshiruar a ndoshta s’e di…
Lokali gumëzhinte nga zëra të gëzuar. Andi nisi të vështronte përqark. Ndaloi vështrimin tek fytyra e njerkës që ndriçohej nga drita e llambadarit përballë… Mendoi për një çast të ëmën:
"E ku kishte kohë mami të bëhej kaq e bukur… Ajo duhet të punonte për të siguruar bukën tonë… Duhet të mirëmbante shtëpinë… Duhet të lante e të hekuroste rrobat e babit … Atëherë ai vishej me këmisha të bardha, me kollaro kopsitur…
Tani! Eh, tani më duket sikur im atë e ka lëshuar veten. Kujdeset vetëm për buzëkuqin e saj, për supet e xhaketës"…
Era e mishit të pjekur i shtoi urinë. Andi filloi të hante si të kishte javë pa ngrënë…
Ata të dy uronin njëri-tjetrin dhe qeshnin…

***
Andi kishte ditë që s’ishte paraqitur në emsionin "Ku je?". Letra e së motrës dhe kujtimet e shumta që i vinin në mendje, për familjen e tij të dikurshme, e kishin bërë të ndihej i pavendosur. Ende nuk dinte në do t’i bënte publike problemet familjare që e shqetësonin, apo jo, pasi frigohej se mos dëmtonte reputaconin e krijuar në atë emision televiziv.
Ai qe ndarë prej së ëmës dhe dy motrave të tij kur ishte nëntë vjeç, por as pas gjithë këtyre viteve, nuk kishte mundur ta harronte fytyrën e Albanës: Rumbullake, me sy të qeshur, me hundë të vogël dhe me flokë të gjatë, prerë me baluke përpara.
Mbante mend se kur ajo ishte në klasën e tretë, për fillimin e vitit, mamaja i kishte qepur një fustan basme, vendi, nëntëdhjetë lekëshe, që stromën e kishte të bardhë me flutura rozë e të kuqe dhe kordon bojëqielli në jakë e në mëngë.
Edhe pasi u nda nga ato, ai vazhdonte të studionte në të njëjtën shkollë me të motrat.
Albanës i dhimbsej shumë i vëllai, ndaj sa herë që e shikonte i fliste:
"Andi do një çimçakiz?… Më ka dhënë mami dy feta bukë edhe për ty… Kam edhe vezë të zjera… Po deshe eja të hash me motrën"…
Andi e shikonte drejt në sy, por nuk arrinte t’i thoshte asnjë fjalë… Ndoshta ndiente keqardhje që nuk jetonte më me ta… Ndoshta kishte mall për mamanë… Ndoshta ziente nga dëshira që t’i hithej në qafë e ta përqafonte si dikur…

* * *
Atë darkë emisionin "Ku je" e hapi një vajzë njëzet e dy vjeç.
- Mirëmbrëma!
- Mirëmbrëma, e dashur? Si quheni dhe nga vini?
- Emri im është Arjola dhe jam nga Tirana.
- Çfarë problemi ju shqetëson, Arjola.
- Në moshën tetëmbëdhjetë vjeçare u dashurova me një djalë. Ai më donte shumë, kujdesej jashtë mase për mua, por pas ca muajsh lidhjeje, mora vesh se "princi im i kaltër" ishte i martuar dhe kishte dy fëmijë. Edhe pse e doja më shumë se veten time, kur mora vesh të vërtetën, u ndave me të…
Pas këtij zhgënjimi jeta më dukej e ashpër dhe e pavlerë. Përpiqesha me gjithë shpirt ta harroja dashurinë time të parë dhe t’i kthehesha jetës normale.
Pas disa muajsh, një mëngjes të bukur pranveror, kur po shkoja në punë, më përshëndeti një zë djali:
- O, bukuroshe! – më ngacmoi ai. - Nuk po më pret ta bëjmë rrugën bashkë?
Hezitova t’i ktheja përgjigje dhe vazhdova të ec. Në një çast hutimi ai më doli përpara dhe shikimi i tij u përplas në sytë e mi. Nuk e di se ç’njdeva ekzakësisht.
Djali murmuriti diçka, por unë s’arrita ta kapja bisedën.
- Vonohem, jam për në punë, - ia ktheva sa për ta hequr qafe.
- Po mirë, po të pres, - nguli këmbë ai. - Kur kthehesh?
- Në orën pesë të mbasdites…
Kështu u njohëm dhe për pak kohë u bëmë miq. Unë vendosa të isha e sinqertë me të dhe i tregova për lidhjen time të parë. Ai u tregua i kuptueshëm dhe më pranoi ashtu siç isha.
- Si quhej djali?
- Endri Cukalaj, nga Berati…
- Ku jetonte ai?
- Këtu në Tiranë, me qera, së bashku me prindërit e tij.
- Lidhja me Endrin ju bëri ta harroni dashurinë tuaj të parë?
- Si të thuash, lidhja ime me Endrin, më çliroi nga ndrojtja dhe apatia që më kishin zaptuar që pas ndarjes me ish të dashurin… Shumë shpejt, kjo njohje e rastësishme, u kthye në një dashuri të vërtetë, të paktën për mua... Takimet, mbrëmjet e vona, diskot… darkat e këndshme, fejesa e më pas martesa nuk vonuan…
- Kaq shpejt vendosët për martesë? - ndërhyri gazetarja.
- Po, po…
- Kush e kërkoi martesën?
- Të dy.
- Po prindërit?
- Të mitë e pëlqyen, e miratuan, por më tepër këmbëngulën të tijët.
- Pas martesës, ju shkuat të jetonit në shtëpinë ku jetonte ai me prindërit?
- Jo, unë dhe Endri morëm shtëpi më vete, me qera vetëkuptohet. Një muaj i pagunin prindërit e mi lekët e qerasë, muajin tjetër prindërit e tij.
- Sa kohë jetuat bashkë?
- Më shumë se tre vjet.
- Si ishte marrëdhënia juaj?
- Fillimisht ai më mirëkuptonte në gjithçka, por pas dy vjetësh bashkëjetesë marrëdhënia jonë u ftoh disi. Ai nuk punonte gjëkundi. Ikte në mëngjes e kthehej orëve të vona të natës. Kuptohet kjo më shqetësonte shumë, por duke pasur parasysh që ai kishte mundur të falte një gabim timin edhe unë po përpiqesha ta falja sjelljen e tij, derisa gjithçka arriti kulmin:
Unë kisha ngelur shtatzanë dhe isha në muajin e katërt të shtatzanizë dhe ai më detyroi përdhunshëm që të shkoja në spital e të hiqja fëmijën… Që prej asaj kohe, pra për më shumë se gjashtë muaj unë nuk di më asgjë për të… Iku nga shtëpia, duke më lënë në mëshirë të fatit dhe meqë mbeta vetëm u ktheva të jetoja përsëri me prindërit e mi…
- Po me njerëzit e tij, vjehërrin e vjehrrën, si i kishit lidhjet?
- I respektoja, më respektonin… Mirë, s’kam asnjë ankesë për ta. Të gjithë punën e kam me Endrin dhe nëse më dëgjon i them se, pavarësisht sjelljes së tij, unë e dua… Nëse edhe ai më do, le të kthehet... E them më gjithë zemër… E kam falur, sepse e dua…
- Ju e keni falur të dashurin tuaj edhe pse ai ju detyroi të ndërprisni shtatzaninë në një kohë që mund t’ju kushtonte jetën?!
- Në fakt heqjen e fëmijës e kam të vështirë t’ia fal edhe vetes sime, por nëse Endri kthehet ne mund të vendosim bashkarisht të kemi fëmijë të tjerë…
- Pse ngulmoni kaq shumë?
- Sepse ndihem e braktisur dhe për më tepër ende e dua me gjithë zemër… Jam gati të shkoj atje ku është, por me kusht nëse ai pranon…

(Vijon në pjesën e tretë)

Liri Hidërshaj